هی فلانی !

دیگر هوای برگرداندنت را ندارم.

هر جا که دلت می خواهد برو،

فقط آرزو می کنم...

وقتی دوباره هوای من به سرت زد ، آنقدر آسمان دلت بگیرد که با هزار شب گریه ی چشمانت

باز هم آرام نگیری.

و اما من...

بر نمی گردم که هیچ!

عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع می کنم،

که نتوانی لم دهی روی مبل راحتی،با خاطراتم قدم بزنی.